Turkije
Daar sta ik dan. Op het vliegveld. Ik heb kaartjes gehad van de politie en ik ga nu naar het vliegtuig met mijn baba (vader), daya (moeder) en mijn broertje Mehdi. 'Baba?' vraag ik . 'Waar moeten we naartoe als we in Turkije zijn?' 'Ik denk naar je dapier (oma)' antwoord baba. Ik zucht en kijk om me heen. Nog veel meer mensen moeten terug naar Turkije. Even later zit ik zwijgend in het vliegtuig naast mijn baba. Voor ons zit Mehdi huilend naast daya. Nu we in Turkije aangekomen zijn moeten we nog 50 kilometer rijden en dan komen we bij ons dorp aan. Maar er was geen dorp meer. Het hele dorp was kapot en. Daya riep naar dapier. Maar we kregen geen antwoord. Daya moest huilen en baba was boos en schopte tegen alles. Ik ging met Mehdi naar mijn oude huis waar ik vroeger met dapier, baba en daya had gewoond. Ik liet hem het huis zien. Nou ja, wat er van over was. 'Kijk, een briefje.' Zei Mehdi. Hij kon het niet lezen maar ik wel. Dit stond er op: als jullie dit lezen ben ik waarschijnlijk dood of in de bergen van Kesis Dagi. Ga snel naar de grotten.
~Jullie Dapier~. 'Wie is dapier?' vroeg Mehdi. 'Dat is onze oma.' Antwoorde ik. Ik ging naar baba en daya en ik gaf ze het briefje. Ze moesten even huilen maar daarna gingen gelijk naar de berg toe. In een van de grotten zat dapier met een paar andere mensen van het dorp. Dapier moest heel hard huilen toen ze ons zag, maar alles was goed. We waren weer bij elkaar.
Een maand later
De dictater van Turkije in de cel gegooid. Senna was natuurlijk naar school geweest en was best slim geworden. Dat konden veel mensen daar niet zeggen dus besloot ze een school op te richten samen met Mehdi. Ze zijn heel gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten